Sanıyorum ki problem bende. Ne olduğunu henüz tespit edemediğim bir şey, kanser gibi yapışmış ruhuma. Çevremdekilere sorsam büyük bir ihtimalle; "Problem sende değil." diyecekler. Sevineceğim. "Ne güzel, bütün bunların bir sebebi var fakat bende değil o" diye sevineceğim içimden. Mimiklerimin ağzında bakla ıslanmaz benim, yine her şeyi yansıttıkları için öfkeleneceğim onlara.
"Ah! Problem sende değil, problem sensin." diye bir cümle bozuntusu işitiyor kulaklarım. Ve yine her zamanki şey...
'Bankaların hesap işletim ücreti gibi kazıkladım beklentilerimi.'
'Hayal zamanda, küçük mutluluk patikaları bile olan vilayetimde, yıkıldı beldelerim.
'Çekirdekten yetişme pesimist'tim fakat bir anlık da olsa sıfırın sağ tarafını düşünebilmiştim. Ama cam vazo gibi paramparça olan hayallerimle birlikte, pozitiflik çiçeklerim soldu YİNE!
Demek ki pesimistlik benim doğuştan bir donanımım değil. İnsanların suçu demek ki. Beynimin yüzde doksanının, sıfırın sol tarafına çalıştığı doğru, ama yazdığım gibi, bu benim suçum değil. Bu insanların suçu. Çocukluğumun katili zaman ve mutluluğumunkiyse insanlar. Zaten genellikle her şey insanın suçudur.
Ama ben hiç kimseye hiçbir zarar vermedim ki. Şöyle bir düşünüyorum da... Hayır ya ben kimseye kötü bir şey yapmadım.
Bak ne diyeceğim: Düz mantığın himayesine sığınıyorum...
O HALDE BEN İNSAN DEĞİLİM..!
(Harflerin Etkisinde)