8 Eki 2015

bana bi doktor

Kendimi kapalı bir kutunun içine tıkıp o kutuyu yakmak istiyorum. Ama küllerimi nasıl yok edeceğimi bilemiyorum. "Canım yanıyor" cümlesine gerçek anlam giydirmek istiyorum. Merhem sürülse dahi fayda etmeyecek yaralardan bıktım. Yaraların bütün vücudumu ve ruhumu sarıp artık acıtmayacak hale gelmesini istiyorum. Öldürmelerini istiyorum. İçimi, dışımı, bedenimi, ruhumu. Ufak bir yaradan dolayı acıdan gebermek yerine, büyükçe yaralar alıp gerçekten gebermek istiyorum.
Aslında benim, baba, istediğim çok şey vardı. Ama hayat istediğim her şeyin olamayacağını gösterdi bana. Yüzüme vura vura, ite kalka, acıta acıta öğretti ne numarası varsa. Anladıkça daha da fazla anlatamaz oldum. Daha doğrusu anlattıkça anlaşılamamaktan yorulduğum için, anlatmayı bıraktım. Sonra anlamaya devam ettim, bu yüzden sigaraya başladım. Aşık olmaya devam ettim. Güzel adamlar sevdim, sevilmedikçe sigarayı artırdım. Mutlaka bir şeylere bağımlı olmalıydım. Hayata asalak devam eder oldum. O adam olmadı bu adama bağlandım, o da olmadı başka biri. İnsanlardan ümidi kestikçe sigaraya kelepçelendim. O beni hiç bırakmamıştı. Hiç yalnız bırakmamıştı ruhumu. Sonra onun da, cebimde param oldukça yanımda olduğunu anladım.
"Her tuttuğum dal benim elimde mi kalacak lan bu hayatta?" der oldum, her nefesten sonra.
Düşündüm anladıklarımı. Ağlamadım. Bağırmadım. Anlatmadım.
Sustum. Hep sustum ve düşündüm. Düşündükçe aklımı yitirdiğimi farkettim. Uzun bir süre bunu düşündüm. -Hala düşünüyor olduğumu farkettim şimdi.-
Delirmeye başlıyorum baba. Yaralarımı anladıkça onları düşünüyorum. Düşündükçe deliriyorum.
Çek kopar kafamdan beynimi baba.
Düşünmek istemiyorum.
Ben gebermek istiyorum.

Öldür beni, baba!
(HarfEtkisi)