Ay güneşe el mahkûm, yıldızlar aya, gece hepsine. Bense geceye çaresizim...
İçimde bir yerlerde, kıyıda köşelerde küçük de olsa yuva yapan kelebekler var, biliyorum. Bir yaratılmış gelip gerçekten 'iyiliğimi istemese' , tüm bedenimi saracaklarını hissediyorum. Uçurumdan kurtulmanın eşiğindeyim, bir tutunak bekliyor bünyem. Ama bütün zamirler küçücük bir çıkıntıya umutla yapışan parmaklarımı söküyor tırnaktan eti ayırır gibi. Anı zamandan çalar; kalenin ortasından bir tuğla kaldırır gibi. Derinliğe doğruyum. Kayboluyorum.
Artık hiçbir ümit sarf etmiyorum zulamdan. Kalsın diyorum, israf haram. Günah bardağıma bari bu son damlayla noktayı koymayayım, yanına gelirken bir tanesinden daha eksik kalayım diyorum. Ne de olsa mutları çalan uçurumun ağzına çıktığımda bedenimi ve ruhumu yüklenen parmaklarımı bu ağırlıktan -beni hayat döndürerek- kurtaracak birisi yoksa, şimdi neden olsun ki diye geçiyor zihnimin tam ortasından şimşek gibi, bir salisede. Ve bırakıyorum kendimi gözü kapalı bilinçsiz süzülüşlere.
Ben bu dünyanın asla bitmeyen iyiliğini istemiştim. Hiç olmadı, iyiliğinden bir zerre beklemiştim. Bir fayda gelmedi. Göndermedi. Belki de bitecekti o yüzden vermedi. Olamadım iyi.
Şimdi asıl dünyaya uzanır görüyorum yolumu. Belki de onun iyiliği gerçekten hiç bitmeyendir. Hepsini veren, ama hiç bitmeyen...
(Harflerin Etkisinde)
